Από την Πολωνία και πιο συγκεκριμένα από την Βαρσοβία όπου και το 2008 σχηματίστηκαν από τους Olo και Yony στις κιθάρες, τον Blady στο μπάσο, τον Werbel στα ντραμς και την Wielebna στα φωνητικά, προέρχονται οι ανερχόμενοι σταθερά και άκρως ταλαντούχοι Obscure Sphinx, οι οποίοι στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη κυκλοφόρησαν την τρίτη full length δουλειά τους με τίτλο Epitaphs και περιεχόμενο έξι κομμάτια συνολικής διάρκειας 58 λεπτών.
Παραγωγή και artwork ξεχωρίζουν αμφότερα για ακόμη μια φορά στην ως τώρα δισκογραφική πορεία τούτης της έξοχης μπάντας, καθώς η πρώτη με την ερεβώδη της διαύγεια εντείνει το ήδη εξαιρετικά ογκώδες εκτόπισμα του τρομακτικά θελκτικού Epitaphs και το δεύτερο μαρτυρά την υφέρπουσα αίσθηση metal απειλής και αναδεικνύει συνάμα την αχνή experimental παράνοια, που διακρίνει την ιδιαιτέρως heavy ιδιοσυγκρασία των φοβερών και τρομερών Obscure Sphinx.
Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την σκοτεινή στιχουργική θεματολογία του Epitaphs, που είναι εμπνευσμένη από τις κακοτοπιές της ζωής και την παγερή ανάσα του θανάτου, καθιστούν σχεδόν αβάσταχτα εθιστικό τον εγγενή sludge χαρακτήρα των Obscure Sphinx κι αναδεικνύουν τις άγριας ομορφιάς post πινελιές της έμφυτης τους prog αισθητικής, ενώ απογειώνουν αμφότερα τα ισχνά alternative ψήγματα και τις λυσσαλέα μελωδικές τους doom σκιές.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα ήταν όσο εντυπωσιακά είναι τώρα εάν οι Obscure Sphinx δεν είχαν δώσει ξανά τον καλύτερο τους εαυτό, κάτι που εδώ συμβαίνει, μιας και η απόδοση τους είναι αψεγάδιαστη και απαράμιλλο το δέσιμο τους κι απόρροια αυτών είναι η ανήλιαγη φαντασία και η μακάβριας σαγήνης έμπνευση τους, που με οδηγό την εκτελεστική δεινότητα και τον συνθετικό τους οίστρο, καθιστούν σχεδόν ακαταμάχητο το εφιαλτικά ονειρικό Epitaphs.
Ιδιαιτέρως αιχμηρές post metal μελωδίες ξεχύνονται αρμονικά και βίαια συγχρόνως μες από τις ηλεκτρισμένες χορδές της κιθάρας, τα στιβαρά και συμπαγή riffs της οποίας, άλλοτε ζέχνουν αχνή progressive αλητεία κι άλλοτε μας ταξιδεύουν σε βαλτώδη doom ηχοτοπία εκεί από όπου αναδύονται οι αβυσσαλέα γοητευτικές κι εξόχως πυκνές sludge αναθυμιάσεις των Obscure Sphinx, οι οποίες κυκλώνουν απειλητικά το Epitaphs με την experimental τους αύρα.
Κιθάρα ακουστική και πιάνο κάνουν αισθητή την αναιμική και διακριτική τους παρουσία στο Epitaphs, την ομαλή ροή του οποίου ενισχύουν σημαντικά με την εύθραυστη τους υπόσταση, ενώ το μεστό μπάσο ενισχύει το ρωμαλέο εκτόπισμα του με την ισχνή του fuzz μορφή και σιγοντάρει τα κατακλυσμιαία ντραμς των Obscure Sphinx, τα οποία κρατούν με θαυμαστή δεξιοτεχνία και περισσή μαεστρία τα τραχιά μπόσικα του έσχατου χρονικά δίσκου τους.
Είναι όμως τα φωνητικά, αυτά, που καθιστούν ιδιαιτέρως απολαυστικό το μεθυστικά δηλητηριώδες Epitaphs, μιας και η πάντα παθιασμένη κι αισθαντική ερμηνεία τους, η οποία ξεχειλίζει από τα πλέον οδυνηρά κι απόκοσμης δυναμικής συναισθήματα, άλλοτε στηρίζεται σε μυστικιστικής ομορφιάς κι αιθέριας γαλήνης καθαρή χροιά ισχνής ambient ευωδίας κι άλλοτε μας βυθίζει σε post hardcore αύρας και black αρώματος βάλτους με την σχιστή της brutal υφή.
Βραχώδη doom κι οπιούχα post metal ηχοτοπία συγκροτούν εν πολλοίς τον συμπαγή progressive καμβά πάνω στον οποίο έχουν ζωγραφίσει experimental μορφής black σκιές οι Obscure Sphinx κι αναιμικά post hardcore ρινίσματα σκεπάζουν τα διάφανα alternative ψήγματα, που στολίζουν τον σκληρής heavy ομορφιάς sludge χαρακτήρα του Epitaphs, που θαρρώ, πως αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς extreme δίσκους της χρονιάς. Θαυμάσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου